Ochtendserenades

Het is vroeg, vaak nog donker. Coureurs van routine: hanen uit de zak, in de bak, een krijtje of telregel in de hand. In Limburg gaat het om de pronostiek—wie zijn haan het best kan “lezen”—met uiteenlopende rassen zolang ze voorspelbaar kraaien.

Het is een kleine wereld met vaste cafés, binnentuinen en dezelfde stemmen die kennis doorgeven. Geen grote gebaren, wel herhaling: zetten, luisteren, tellen, bijhouden. De traditie voelt tegelijk hecht en kwetsbaar; ze blijft bestaan omdat mensen blijven komen, blijven tellen, blijven luisteren.

Deze foto’s proberen niets te verklaren. Ze noteren ritme: wind door een hof, een keurdersblik, stilte vóór de volgende kraai.