KEENAN

In 2017 ontmoette ik Paddy Keenan op een woonwagenterrein in Finglas, Dublin. Ik bleef terugkomen. Zondagen, verjaardagen, zomaar doordeweekse middagen. Aan keukentafels werd thee bijgeschonken, buiten werd gesleuteld, gewacht, gespeeld.

In de jaren daarna leerde ik steeds meer namen, stemmen, gewoontes kennen. Begin 2024 overleed Paddy. De foto’s hier tonen geen overzicht van ‘de’ Irish Travellers. Ze proberen niets te verklaren of glad te strijken. Ze laten zien hoe het is om in een huis — of wagen — te worden binnengelaten dat niet het jouwe is. Wat dichtbij voelt, wat je overslaat, wat verandert en wat blijft. Tussen de beelden zit tijd: gevaren, reparaties, kleine ruzies, terugkerende grappen.

Soms gebeurt er bijna niets en is dat precies genoeg. Dit is een verslag van aanwezig zijn. Niet van uitzonderingen, maar van ritme: wie er aan tafel zit, wie even weg is, wie terugkomt. Keenan is de naam die alles bij elkaar houdt.