seraing

Seraing vertelt zichzelf in lagen. Eerst de geschiedenis die iedereen kent: de 19e-eeuwse sprong onder John Cockerill, het bisschoppelijk paleis dat fabriek werd, de hoogovens die de rivierlijn tekenden.

Dan de knik: vanaf de jaren 1930 schuift de groei weg en zoeken investeerders elders hun kansen. De horizon houdt vast aan wat achterbleef. Toen ik hier in 2012 voor het eerst rondliep, zag ik karkassen van staalfabrieken en woonwijken die de tijd moesten zien uit te zingen. Tussen die resten staat nu een hypermoderne administratieve stad van het Luikse Greisch—een middenpunt dat tegelijk belooft en bevraagt.

Deze beelden proberen niet te verklaren maar te registreren: gevels, pleinen, mensen op weg, lege ruimtes waar ooit iets dreunde. Soms is er beweging, soms alleen wind. Seraing is geen verhaal over wat was of wat moet worden; het is een reeks over kijken, opnieuw kijken, en merken dat er telkens iets verschuift.